รับจ้างรัก

บทนำ

หญิงสาวที่กำลังอยู่ในความเศร้า
เมื่อแฟนหนุ่มโชว์รูมรถยนต์นำเข้า
ที่คบหาดูใจกันมานานหลายปี
จู่ๆ ก็สะบัดมือหนีหาย ไปกับลูกค้าสาว
ที่ออกรถหรูป้ายแดงให้ โดยปล่อยให้สาวออฟฟิศกระจอกๆ อย่างเธอต้องมาเต้นอยู่กลางผับใกล้ที่ทำงาน

มีเพื่อนสาวสายปาร์ตี้ มาด้วยสองคน ทว่าเพื่อนสาวที่มาด้วย ดันเลื้อยไปอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ที่มีผู้ชายเต็มโต๊ะปล่อยให้เธอ สาวที่กำลังอกหัก ต้องลุกขึ้นมาเต้นด้วยความเมา จากการโดนหักอกจากคนรัก แล้วยังมาโดนเพื่อนที่มาด้วยปล่อยให้เฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียวอีก

หวังจะให้เพื่อนสองคน มาช่วยปลอบใจให้ดีขึ้นเวลานี้ ให้มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเมื่อต้องการใครสักคน กลายเป็นว่าต้องมามอมเหล้าตัวเองซะงั้น

"ไข่มุก !!"
"ไข่มุก...ใช่ไหม ?" เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอดังมาจากด้านหลัง แต่ไม่ทำให้หญิงสาวได้ยินเสียงแต่อย่างใด เนื่องจากเสียงเพลงที่เปิดดังอยู่กลบเสียงเรียกนั่น

หญิงสาวต้องสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ แล้วรีบหันไปมองด้านหลังตัวเองทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีมือของใครบางคน มาสะกิดที่หัวไหล่ของเธอเบาๆ

"ใครอ่ะ ?"...เธอทำตาหรี่เล็กลง เมื่อหันไปเห็นหน้าคนที่มาสะกิดที่หลังเพื่อจะได้มองหน้าเขาให้ชัดขึ้น ด้วยคิดว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"พี่พีระไงจำไม่ได้เหรอ ?" ชายหนุ่มตะโกนบอกชื่อตัวเองออกมาเสียงดัง หวังให้หญิงสาวได้ยิน และจะได้จำตัวเองได้

หญิงสาวหยุดเต้นแล้วหันมาจ้องไปที่หน้าของฝั่งตรงกันข้ามอีกครั้ง เมื่อแสงไฟในผับแห่งนั้นมืดมากไป อีกอย่างเธอเองก็กำลังเมาเต็มที่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่ดื่มเข้าไปจำนวนมาก

"พีระไหนไม่รู้จัก ?" เธอหันมาบอกกับชายที่อยู่ตรงหน้า แล้วทำท่าหันกลับไปเต้นไม่สนใจในตัวเขา ด้วยคิดว่าเค้าจำคนผิดแน่ๆ

โดยพีระเองยังคงยืน อยู่ตรงนั้นไม่ได้หนีไปไหน หวังให้หญิงสาวจำตัวเองได้

"คุณทักคนผิดหรือเปล่า ฉันไม่รู้จักคุณมั้ง ?" หญิงสาวหันมาบอกกับชาย ที่กำลังยืนรออะไรซักอย่างจากเธอ
แล้วหันหลังกลับไปเต้นไม่สนใจคนที่มาทักอีก

"ทำไมจำพี่ไม่ได้ล่ะ ตอนอยู่มอปลายเรายังคบกันอยู่เลย ?" ชายหนุ่มตะโตนบอกย้ำถึงความสัมพันธ์ในอดีต
อีกครั้งกับเธอ เมื่อคิดว่าเธอคงจะจำเขาไม่ได้จริงๆ

เสียงตะโกนผ่านเสียงเพลงที่ดังอยู่ในขณะนั้น ทำให้หญิงสาวที่กำลังเต้นอยู่ถึงกับหยุดเต้นข้างตัวแข็ง แล้วหันมาจ้องไปที่หน้าคนที่เข้ามาทักอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

เหมือนความทรงจำเก่าๆ กลับมาอีกครั้ง ทำให้แอลกอฮอล์ในร่างกายของเธอหมดฤทธิ์ไปทันที ที่จำชายที่อยู่ตรงหน้าได้ เหมือนเพลงที่กำลังเปิดดังอยู่ปิดไปชั่วขณะ เหมือนแสงไฟที่เปิดวิบวับ อยู่สว่างจ้าขึ้นมา ราวกับมีแสงสปอตไลท์จำนวนมาก ส่องมาที่ร่างของเธอแค่คนเดียว

มันทำให้เธอรู้สึกว่าโดนดูดวิญญาณออกจากร่างไปชั่วขณะ แล้วถูกดึงกลับมาด้วยเสียงเรียกชื่ออีกครั้งของใครบางคน

"ไข่มุกจำพี่ได้หรือยัง ?" ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเธออีกครั้งเมื่อไม่แน่ใจว่าเธอจำตัวเองได้จริงหรือยัง

"พี่พีระจริงหรอ ?" คราวนี้เธอถึงกับเปิดตาโตขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เมื่อจำคนที่อยู่ตรงหน้าได้

"ใช่จริงๆ ด้วย " หญิงสาวถึงกับตะโดดเข้าไปจับที่แขนของชายหนุ่ม ที่เข้ามาทักอย่างดีใจจนลืมตัว

"ทำไมไข่มุกจำพี่ไม่ได้ ?"
"พี่ไปอยู่ไหนมา ?"
"พี่ผอมนะ"
"ไปยังไงมายังไง ไปๆ ออกไปคุยกันข้างนอก ข้างในเสียงดังมากไม่ได้ยินเลย " หญิงสาวดึงแขนของชายที่เข้ามาทักออกไปคุยต่อข้างนอกผับ เมื่อจำเค้าได้

เธอเปิดคำถามที่ยาว อีกหลายคำถามจนอีกฝ่ายตอบคำถามไม่ทัน รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็ไปนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าผับแล้ว

"มายังไงแฟนไปไหน ?" ชายหนุ่มเริ่มถามถึงแฟนหนุ่มของอีกฝ่าย ด้วยความอยากรู้

"อย่าพูดถึงมันเลยพี่มันช้ำ"
"เนี่ยเพื่อนก็เหมือนกัน เห็นผู้ชายดีกว่าทิ้งให้เฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว" แล้วเธอก็ตัดบทไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายถามถึงแฟนหนุ่มอีก

"แล้วพี่ล่ะเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มีลูกมีเต้าแล้วสิ " คราวนี้หญิงสาวเป็นคนถามคำถามบ้าง

"ตอนนี้พี่โสดกลับมาอยู่ที่บ้านกับแม่"
ชายหนุ่มบอกด้วยเสียงเศร้า เมื่อต้องพูดถึงคู่ครองในอดีต

"อ้าว !!"

"ก็อยู่ซอยเดียวกันสิ ไม่เห็นเจอเลย" หญิงสาวทำเสียงสูงด้วยความสงสัย
ว่าทำไมไม่ได้เจกันเลย ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ ทำไมเค้าไม่แวะไปหาเธอบ้าง

"แล้วทำไมไม่แวะเข้าไปหาที่บ้านล่ะ ?"
กลับบ้านแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?" จริงสาวดูตื่นเต้นที่ได้เจอกับชายหนุ่มแฟนหนุ่มคนแรกที่คบหากัน สมัยยังเรียนมัธยมปลาย

"กลับมาเป็นปีแล้วล่ะ" ชายหนุ่มตอบพลางอมยิ้มออกมาเหมือนมีอะไรในใจบางอย่าง "เราไม่เห็นเอง"

"ฮะ!!"

"จริงดิแล้วไม่เข้าไปทักทายกันบ้างเลย
ที่บ้านน่ะ" คราวนี้หญิงสาวถึงกับพูดตัดพ้อออกมา ด้วยความน้อยใจที่ชายหนุ่มไม่ยอมเข้าไปหาเธอ ทั้งที่รู้ว่าบ้านเธออยู่ตรงไหน

"พี่เคยเข้าไปแล้วแต่เห็นไข่มุก มีคนมารับมาส่งก็เลยไม่กล้า" ชายหนุ่มทำเป็นหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"อ๋อ !!"

"อย่าพูดถึงมันเลย มันมีสาวออกรถป้ายแดงให้ บอกลากันไปแล้ว " หญิงสาวถึงกับโมโห เมื่อต้องพูดถึงอดีตแฟนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมายืนเต้นบ้าๆ อยู่กลางผับคืนนี้

"แล้วพี่ล่ะแฟนไม่มาด้วยหรือเปล่า" หญิงสาวเริ่มเปลี่ยนคำถาม เมื่อไม่อยากพูดถึงเรื่องเดิมๆ อีก

"เรื่องมันยาวเดี๋ยวเล่าให้ฟัง
ไปกินข้าวกันก่อน
เดี๋ยวพี่ไปส่ง"


ไปๆ หญิงสาวรีบลุกออกจากตรงนั้น
เมื่อเจอกับคนที่คุ้นเคย แล้วมีเรื่องอยากถามคำถามกับเค้าอีกมากมาย ที่เธอยังไม่ได้ถาม

@ ร้านข้าวต้ม

เสียงแจ้งเตือนสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าคลัชใบเล็กที่ติดตัวมาด้วยดังขึ้น เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามานั่งที่ร้านข้าวต้ม ใกล้ผับที่เธอออกมา

"ฮัลโหล !!"

"ไข่มุกหนีไปกับผู้ชาย ทิ้งเพื่อนเลยนะแกอยู่ไหน"เสียงตัดพ้อจากปลายสายดังขึ้นเมื่อเธอกดรับสายนั่น

"ฉันออกมาแล้ว พวกแกกลับไปได้เลยไม่ต้องรอ ไว้เจอกันนะ" แล้วเธอก็บอกให้เพื่อนตัวดีทั้งสอง กลับไปก่อนได้เลยก่อนจะตัดสายไป

"ไม่กลัวเพื่อนว่าเหรอ?" พีระรู้สึกผิดที่พาตัวเธอออกมาโดยไม่บอกเพื่อนที่มาด้วยกัน

"ช่างเถอะพี่เพื่อนแบบนี้"
"ว่าแต่พี่เถอะไหนบอกจะคุยเรื่องแฟนให้ฟังไง" เธอยังไม่ลืมที่จะถามเรื่องเค้ากับแฟนอีก ตั้งแต่แยกย้ายกันไปเรียนต่อกันคนละที่ ก็ไม่ได้ติดติดต่อกันเลย

แล้วเธอเองก็เคยได้ข่าว ว่าเขาแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งในย่านนั้น แล้วก็ไม่เคยรู้ถึงชีวิตเขาอีก

อาจจะเป็นเพราะไม่สนใจ หรือไม่เธอเองก็มีชายหนุ่มที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่ถึงไม่มีช่วงชีวิตร่วมกันเลยจากนั้น
จึงเกิดคำถามมากมาย ในช่วงที่ขาดหายไปที่อยากรู้

"ทานข้าวก่อนเถอะ" ชายหนุ่มทำเหมือนไม่อยากจะบอก เรื่องอดีตแฟนให้หญิงสาวฟังเท่าไหร่ จากที่พยายามบ่ายเบี่ยงมาตลอด

"นี่ไงทานไปคุยไปได้ สั่งอาหารเถอะ " หญิงสาวบอกให้อีกฝ่ายสั่งอาหาร
เหมือนเคย

พีระสั่งอาหารที่หญิงสาวชอบ มาเต็มโต๊ะหวังให้ถูกใจเธอ

"นี่ไงยำไข่ดาวที่ไข่มุกชอบ เห็นไหมพี่จำได้ว่าเราชอบกิน " ชายหนุ่มรีบเสนอเมนูอาหารที่ตัวเองสั่งมา เพราะรู้ว่าจะต้องถูกใจหญิงสาวที่มาด้วย

"เมนูต่อไปยำรวมมิตรก็มา" ชายหนุ่มแนะนำเมนูต่อไปต่อเนื่อง เมื่ออาหารที่สั่งไว้ที่ทยอยมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ทั้งคู่กินไปคุยกันไปเรื่อยๆ ถึงเรื่องเก่าเรื่องเดินสมัยที่ยังคบหากัน ในร้านข้าวต้มซึ่งเปิดถึงเวลาเช้า

รู้ตัวอีกทีก็มีลำแสงจากดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมา ให้เห็นแสงสีส้มบ่งบอกว่าถึงเวลาเช้า แสงแดดกำลังมาเยือนโลกเพื่อบอกว่าวันใหม่กำลังจะมาถึง

"นี่เราคุยกันถึงเช้าเลยเหรอ ไม่น่าเชื่อ ?" หญิงสาวรู้สึกตัวว่านั่ง อยู่ตรงนี้นานมากแล้ว

"กลับเถอะพี่เช้าแล้ว มุกต้องไปทำงานอีกนะ" แล้วหญิงสาวก็เริ่มตื่นจากตรงนั้นเมื่อคิดถึงงานที่จะต้องไปทำอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้นอนเลยจนถึงตอนนี้

"กลับเถอะ" พี่ระรีบชวนหญิงสาวกลับเมื่อรู้ว่าเธอ ต้องแบกสังขารไปทำงานต่ออีกถึงแปด เก้า ชั่วโมง กว่าจะกลับมานอนได้

"ไหวเหรอ ยังไม่ได้นอนเลยนะ ?" ชายหนุ่มถามคำถามที่แสดงความห่วงใยกับหญิงสาวออกมา มันทำให้เธอรู้สึกใจหายแว๊บ เมื่อคิดถึงครั้งในอดีต

"ไหวสิเที่ยวได้ก็ต้องทำงานได้ " ไข่มุกบอกความพร้อมให้กับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเมื่อถูกถามแบบนั้น เพื่อให้เขาสบายใจ

"ไม่ไหวก็ลาเลยไม่ต้องฝืนพี่เป็นห่วงกลัวจะเป็นอะไรไปลานะ" ชายหนุ่มเสนอให้เธอลางานไปพักเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยืนยันจะไปทำงานให้ได้เช้านี้

"ไม่ไหวก็ต้องไหวกลับเถอะค่ะ" หญิงสาวลุกออกจากตรงนั้น เพื่อจะไปเตรียมตัวไปทำงานต่อ

"อ้อ...ยังไม่ได้คุยเรื่องแฟนพี่เลย มัวแต่คุยเรื่องตอนตอนเรียน" ระหว่างที่อยู่ในรถไข่มุกก็นึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มชวนให้มันนั่งกินข้าวตรงเพื่อจะคุยเรื่องครอบครัวให้ฟัง แต่ก็ลืมไปเมื่อเล่าเรื่องในอดีตจนลืม

"เดี๋ยวค่อยเล่าเรื่องมันยาว" ชายหนุ่มตัดบทสนทนาไปอีกเหมือนเคย
เหมือนว่าไม่อยากพูดถึง

"โอเคค่ะไม่เล่าก็ไม่เล่าไว้พี่พร้อมค่อยบอกก็ได้กลับเถอะค่ะเดี๋ยวไข่มุกไปทำงานสาย" แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบลงเมื่อทั้งคู่คุยเรื่องในอดีตมาหลายชั่วโมงจนไม่เหลือเรื่องเล่าอีกแล้ว

"ถึงบ้านแล้วไว้เจอกันตอนเย็นนะ"
"ให้พี่ไปรับหรือเปล่า?"
ยังใช้เบอร์เดิมไหม" ชายหนุ่มมาส่งหญิงสาวที่หน้าบ้านอย่างคุ้นเคย
แต่ไม่ลืมที่จะถามเบอร์โทร เพื่อจะติดต่อพูดคุยกันอีก

"เอาเบอร์มาตอนเย็นพี่จะได้ไปรับ" ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ มากดเบอร์ของแฟนเก่าที่ขาดการติดต่อมานาน มาเมมเบอร์อีกครั้ง

แต่เป็นครั้งที่ต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้วไม่ใช่ตอนที่ยังเด็กมัธยม หรือเรียกว่าป๊อบปี้เลิฟอีกต่อไป

หลังจากให้เบอร์โทรนัดแนะกันเรียบร้อย หญิงสาวเปิดประตูออกจากรถไป เพื่อเตรียมตัวไปทำงานโดยไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มสวยให้กับชายหนุ่มในรถเหมือนทุกอย่างหวนกลับมาเวลาเดิมที่กำลังคบหาดูใจกันตอนนั้นอีก

หญิงสาวต้องสะบัดหน้าหลายครั้ง เพื่อสลัดภาพเดิมออกจากหัว ไม่อยากจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ แล้วเดินเข้าบ้านเตรียมออกไปทำงานให้ทันเวลา